خون خواهی امام حسین (ع)

همه انسانیم

قدرت روحی

ترس و طمع، منشاءشان چیست؟ ضعف و حقارت روحی است. آدم ضعیف، می ترسد و آدم فقیر، طمع دارد. آدمی که تواناست نمی ترسد، آدمی که احساس قدرت روحی دارد، طمع ندارد. پس اگر توانستی ضعف و حقارت روحی یک نفر را از بین ببری، دیگر دروغ هم نخواهد گفت.

امام موسی صدر.علی'ع' موحد بود و بس.

عید

عبادت به معنای عبودیت نیست، بلکه آزادیست

نمیدانم چرا عبادت و عبودیت با هم آمیخته شدند و به یک معنا بکار میروند، با اینکه این دو واژه با هم یکی نیستند. اساسا واژه عبادت، از نظر ماده و شکل آن از ریشه ای غیر از عبودیت است. از جمله در زبان فارسی عبادت به "پرستش" و عبودیت به "بندگی" ترجمه میشود.......

اگر نیک بنگریم درخواهیم یافت که عبادت چیزی است و عبودیت چیز دیگر. 

عبادت به معنای عبودیت نیست، بلکه آزادی است.  

عبادت در اصطلاح فقهی یعنی در اصطلاح اسلامی هر عملی است که به قصد قربت صورت گیرد. یا هر عملی است که برای خداوند بجای آورده شود. این اصطلاح در مقابل اصطلاح "توصلی" است و آن هر عملی است که نیازی به قصد قربت ندارد. (در واجبات نماز، وضو عملی تعبدی است،کسی بدون قصد قربت وضو بگیرد، وضوی او باطل است) (طهارت لباس از شروط نماز است، اگر لباسم را بدون قصد قربت پاک کردم، پذیرفته میشود و لباس پاک است. لباس را با آب غصبی بشویم، پاک است و....) پاکی لباس به هر شکلی ممکن است، اما وضو فقط باید به فصد قربت باشد. 

بنابراین اگر کسی بدون قصد تقرب به خداوند، بلکه جلب اعتماد مردم، نماز بگذارد، طبیعتا نماز او عبادت نیست و اجرش نیز برعهده خداوند نیست. فقه این نماز را از عبادات نمیشمارد. 

تقرب به خداوند یعنی اتصاف به اوصاف الهی. اوصاف الهی، همگی، کمالند.

عبادات کارها و فعالیتهایی هستند که ثمره آنها تخلق به اخلاق الهی است. نماز، روزه، حج، زکات و ... خداوند این امور را، راه ها و اسباب و انگیزه هایی برای رساندن انسان به کمال قرارداده است. 

در اسلام عبودیت نیست. عبودیت خداوند یعنی آزادگی، بندگی خداوند یعنی حرکت بسوی علم و عدل و قدرت و رافت و صدق و بلندهمتی و همه کمالات.

اخلاص شرط بنیادین عبادت است، نماز و روزه ی من فقط باید برای خداوند باشد. برای خداوند باشد، یعنی: انگیزه الهی داشتن و جذب خداوند بودن. 

نیت یعنی گامهای من به سبب رغبت در انجام کاری حرکت میکند. 

عبادت یعنی تلاش برای رسیدن به کمال عبادت آزادی است، زیرا حرکت بسوی کمال، قیدوبند نیست، بلکه آزادی از قیدوبند است و نزدیکی انسان به انسانیت، آزادی است.

آزادی از هرچیزی است که غیرخدایی باشد. 

بندگی درست نقطه مقابل عبادت است، پس عبادت و عبودیت دو مفهوم کاملا متمایزند. 

ما در نماز امکان آزادی را در عرصه های مختلف زندگی بدست می آوریم.

امام موسی صدر

ادیان درخدمت انسان

آزادی حقیقی

ارتباط فرد و جامعه

فرد جزء حقیقی جامعه است، او به روشنی از جامعه تاثیر می پذیرد و بر جامعه نیز اثر میگذارد. آدمی، در تکوین خود، در زندگی، در فرهنگ خود، دربرآوردن نیازهایش، در همه امور، جزیی از جامعه خویش است و از جامعه اثر می پذیرد. نمیتوان فرد را در کانون همه توجهات قرار داد اما به اوضاع اجتماع بی توجه بود و از آن غفلت ورزید. نمیتوان برای فرد و تربیت او برنامه ریزی کرد و در عین حال، او را در جامعه ای رها کرد که با تعالیم و برنامه های مذکور سنخیت و تناسبی ندارد. پس اگر بخواهیم فرد صالح و مومن و شایسته باشد، غفلت از جامعه ی فرد به هیچ وجه مجاز نیست.

امام موسی صدر

ادیان در خدمت انسان

حق نسبت به همه یکسان است

دین در جهان امروز

دین در جهان امروز دو معنا دارد: اول، واقعیت دین در عصر کنونی

دوم، دین در عصر کنونی چه نقشی میتواند ایفا کند؟

این دو معنا حقیقت موضوعند.

باید بگویم که واقعیت دین در عصر ما واقعیت اسف باری است. این اعترافی دردناک است، اما حقیقت دارد و اگر واقعیت را قبول نکنیم، نمیتوانیم آینده را بسازیم. واقعیت دین در زمان ما در عرصه ایمان، به تعبیر منطقی تصور است، نه تصدیق. در عرصه شریعت، دین به میراثی قانونی تبدیل شده که در عرف متدینان، زینتی ظاهری است... گناه میکنند سپس برای جبران و طلب بخشش، مراسم و آیین خاصی بجامی آورند. این هم قیدوبندی است غیرضروری و انسان مدرن میل به رهایی از آن دارد.

نظام دینی مرحله ای از تاریخ شده است که وضعیت و عوامل خود را دارد و مانند هر مرحله دیگر نابود میشود.

در کاروان تمدن جدید دین نقش رهبری ندارد؛ فرمانبردار است نه پیشوا؛ منفعل است نه اثرگذار؛ با حشمت و شکوه پشت سر این کاروان حرکت میکند و میکوشد تا خود را با پیشگامان این قافله هماهنگ کند.

 در بسیاری از زمانها و مکانها دین در مقام وسیله ای برای تشکیلات و حزب گرایی بکار میرود و حزب را کسی رهبری میکند که دورترین مردم از آن است. کسی از دین سخن میگوید که بی اعتقادترین مردم به آن است.

دین در زمان ما تشریفاتی است؛ میراث کهن است تشکیلات و موسسات و محدودیتهاست. و در بهتربن حالت توشه ای است برای آخرت و وسیله ای برای هموارکردن راههای مرگ. دین در زمان ما قید و محدودیت است......

امام موسی صدر

ادیان درخدمت انسان

گزیده ای از "سخنرانی دین در جهان امروز"

آزادی