ایمان و نماز اگر با توجه به امور دیگران همراه نباشند (امور همسایه، وضعیت دیگران) ایمان حقیقی و نماز حقیقی نخواهند بود. این تاکیدی ست بر این که ایمان به خدا نمیتواند از *محبت به مردم و *توجه به امور مردم و تلاش برای خدمت به مردم جدا باشد. بنابراین، ایمان، در منطق اسلام ایمان انتزاعی و تجریدی نیست که از قلب انسان فراتر نرود، بلکه ایمانی است که آدمی در روابط خود با دیگران با آن زندگی میکند.
امام موسی صدر
حدیث سحرگاهان
درمان
هر سختی توسل به خداوند است و تاکید بر ایمان به خداوند، خداوندی که ما را به
پرهیز و اندیشیدن و برنامه ریزی و قدم نهادن برجایگاه ثابت امر کرده است. از
خداوند میخواهیم از آنانی باشیم که عزم و توکل میکنند و با تحقیق و بررسی و بدون
نگرانی و تردید، مسیر و راهشان را آغاز میکنند.
امام موسی صدر
حدیث سحرگاهان
سعادت
و بدبختی اجتماع و فقر و بیماری و جهل و شکست و پیروزی و دانش و فرهنگ و هر اتفاقی
در "جامعه" نتیجه ی مستقیم اعمال خودمان است و اگر ما چیزی را نخواهیم،
هرگز بر ما تحمیل نخواهد شد!
برای زندگی
امام موسی صدر
جامعه یا به خدا ایمان دارد یا ندارد. اگر افراد مومن باشند نمی توانند در جامعه غیرمومن زندگی کنند. انسان نیز یا به خدا ایمان دارد یا ندارد. (مومن است یا مومن نیست) این ادعا که انسان میتواند از دین و ایمان خود در جامعه غیرمومن حفظ و نگهداری کند و در این جامعه زندگی نماید، همانند نگهداشتن ذغال افروخته در دست است، آینده ای که ما در آن زندگی خواهیم کرد. در چنین جامعه ای زندگی کردن درعین حفظ ایمان خود به خدا فقط از راه مجاهدت و جنگ و دفاع و درگیری پیوسته امکانپذیر است و یا راهی که دین به ما می آموزد تشکیل جامعه های کوچک و یکدیگر را به حق و صبر سفارش دادن است.
امام موسی صدر
انسان آسمان
فرد جز حقیقی جامعه است. او به روشنی از جامعه تاثیر می پذیرد و بر جامعه نیز اثر می گذارد. آدمی، در تکوین خود، در زندگی، در فرهنگ خود، در برآوردن نیازهایش، در همه امور، جزئی از جامعه خویش است و از جامعه اثر می پذیرد. نمی توان فرد را کانون همه توجهات قرار داد اما به اوضاع اجتماع بی توجه بود و از آن غفلت ورزید. نمی توان برای فرد و تربیت او برنامه ریزی کرد و، در عین حال، او را در جامعه ای رها کرد که با تعالیم و برنامه های مذکور سنخیت و تناسبی ندارد. پس اگر بخواهیم فرد صالح و مومن و شایسته باشد، غفلت از جامعه فرد به هیچ وجه مجاز نیست.
حقیقت این است که اسلام از زبان پیامبر خود می گوید: " بعثت لاتمم مکارم الاخلاق" ( مبعوث شدم تا مکارم اخلاق را تمام کنم.) اما آیا مکارم اخلاقی فرد مصونیت دارد و می توان آن را در محیط و جامعه ای حفظ و صیانت کرد که با آن مکارم و آموزه های ایمانی و اعمال متعالی نامتناسب است؟ قطعا نه. به نظر من تاثیرپذیری انسان از جامعه نیازی به برهان ندارد. بنابراین، اسلام که خواهان تربیت فرد است، تلاش می کند که برای او جامعه ای فراهم آورد که با تربیت و ایمان و اخلاق و کردار او متناسب باشد. بدین سبب است که اسلام در امور جامعه دخالت می کند.
امام موسی صدر
ادیان در خدمت انسان
